Ralf Meister, Bischof, Hannover
Bischof Dr. Heiner Wilmer, Hildesheim
Teil 1
Landesbischof Ralf Meister
Gnaad sei mit jou un Fridden vun Gott, den Vader, un vun uns’n Herrn Jesus Christus. Amen.
Leev Gemeen,
„Opfer“, dat is keen moj Wurt. Schon gor nich in’n Gottesdeenst. Ünner uns sacht dat keene gerne. Aber wenn een so is wie mien Fru – se is Schwäbin –, denn geiht dat anders to. Wenn du in Württemberg in'n Gottesdeenst geihst, denn warrt du nich opföödert, wat in de Kollekt to smieten, nee – du schallst „een Opfer geven“ – bi'n Utdgang. Also nich blot'n paar Cent, sondern so'n Betrag, de man ok markt. Dat kann ruhig'n beten weh doon – ok in'n Portmonee. Jo, över der plattdütsch-schwäbisch Wörder und Bedeutungen kannst wat erleven.
Dat hat schon anfungen, as ick min Frau mal in Ulm besöken do, da schick se me ton Bäcker, de Brötchen holen. Un as ick dor in kum und „Moin“ segg un „Ich hätte gern ein paar Brötchen“, do kickt me de Bäckersfru an un seggt n’beten streng: „Das heißt hier „Grüss Gott“ und hier gibt’s keine Brötchen, die heißen „Semmeln“. Dat wör dat
letztte Mal, dat ick dort inkoven wär. So is dat mit de Wörd.
Aber „Opfer“ hett in all Spröken wat mit Leed, Smer un Verzicht to doon. In Tieden vun Pandemie, Stormfloden un Krieg is dat Wurt „Opfer“ allens överall to hören wesen. Un wat warrt nich allens op't Spiel sett – op de Altären vun Macht un Influss. Dann vun de Ältären kümmt dat Wort „Opfer“, dor wo dat so richtig hillig ward.
Wi opfern uns’ Gesondheit för de Karriere. Wi opfern uns’ Ideale för’n good Inkommen. Wi opfern uns’ Dröömen för de Kinners.
Wi opfern uns sülvst för anner Lüüt.
Un nu – nu will Gott ok noch, dat wi uns as „Opfer“ hingaht. Als levendig Opfer. Un dat denn noch „heilig“ un „Gott tofallend“ – „an dat he sin Freud hett“, so is dat geschrieben in mien plattdütsche Översettung.
Wat is denn dat för'n Snack? De Paulus sacht, dat Gott dat von uns will – dat wi uns em övergeben. Dat geiht also üm uns.
Gott will mi. Un di. Un allens ünner uns.
Un he will nich blot’n lütten Deel vun uns, dat we mool Wiehnachen to Kark geiht un Ostern vellecht ok noch, un dat wärs. Nee, he will mehr, he will uns ganz.
Dor sitt he un wacht, dat wi dat verstahn. Un dat wi ja seggt. Un? Hest dat all verstahn?
Gott dat ganze Leben övergeben?
Uns ganzes Leben as een Gottesdeenst sehn?
Gott dient mi, un ik dien em? Dat sünd grote Woorden. Deshalb fang wi man kleen an.
Ganz bi uns sülvst.
In’t ganz Private.
De Tieden vun de Still sünd ehr selten in mien Leben – dat gifft ik to.
Aver doch gifft dat dor in all de Johr, de ik leeft heff, een lütt Stunn, de is ganz för mi un för Gott allens – jeden Dag.
Dat sünd de Minuten op’n Oabend, kurz vör dat de Slap kümmt: mien Oabendbedden.
Disse Minuten sünd mi heel wert, ok wenn se sik mit mien Johr’n allensens wat ännert hebbt.
„Müüd bün ik, gah to Ruh, maak mine Ogen to. Vader, laat dien Ogen dien, över mien Bett dor stahn …“
So heff ik as Kind mit mien Geschwister tosam beten. Un denn hett dat to’n Schluss immer heten:
„Leve Gott, ik bün lütt, maak mien Hart doch rein, laat bi all een Engel stahn.“ Denn wurrt all opseggt: Brüder, Süsters, Mudder, Vadder, Omas, Opas, Tanten, Onkels, de Dier – all hett ehr Platz in dat Bedd.
Dat weer de Übergang vun’n Dag na de Nacht, un dat Oabendbedd hett dor to höört. Wenn de Tänder blank worrn un de Hänn schoon, denn gung dat rin in’t Bett.
Un denn weer dat Tied to warten, dat Mudder kamen schull. Bis dor gellt noch de Gäng vun’n Dag – mal’n bi Streit, mal’n bi Kinnerkram.
Aver wenn dat Bedd anfing, denn wurr dat still. Denn kunn dat Nacht warrn.
Dat weer dat Eenfache, de Nommensnennung to’n Enn, de mi – bis hüüt – jeden Oabend an mien Lüüd denken lett.
Un darto komm de, an de ik den Dag övern mit Sörg oder Fröh denken mutt. Se all legg ik in Gott sien Hand.
Nur een paar Minuten. Allensens glieks, un doch jeden Oabend weer wat anners. Dat is de lütte Raum för Leev un Sörg, för Dank un för de Schönheet vun’t Leben.
Un dat all leggt in Gott sien Gnaad. Ein lüttje Gottesdeenst jeden Aabend. So hört de Dach up. So fangt de neje Dag an.
Nu mööt de een oder anner denken: Bloots een Gebet? Dat ist ja man een beeten wenig. Davon afsehen, datt ick ok dagesöver versöök, mien Bestes to geven -
ik glööv, spätestens seit de Hillige Nacht dörvt wi dat Lütte nich mehr gering achten. In’t Lütte fangt dat Groot an. Un dat gellt ok för uns Gebeden.
Gott nimmt’n Minsch nich dorför an, weil he bannig flietig is, gode Dings doht un ’n blanke Weste hett. Wer hett dat denn? Nee, Gott nimmt’n Minsch alleen dorför an, weil he em as sien eigen Kinst vörbehaltslos leevt. Ok wenn de Minsch nix to wiesen hett, mit leege Hannen vör em steiht un den ganzen Ballast op’n Buckel sleppt.
Aver dat schüllt wi doon: Vör Gott stahn, em uns leegen Hannen henhollen, em uns Leben anvertrauen – un dat vun ganzem Harten. Dor mit fangt allens an, wat wi doon köönt.
Ik will dat op jeden Fall versöken.
Un wat in min Macht steiht – dat will ik dann ok doon. Un ik bidd di, Gott – holp mi, dienen to könen.
Dat mien ganzes Leben dat warrt, wat dat warrn schall: Een Gottesdeenst.
Teil 2: Sik nich vergliiken. Mine Gave annämm un insetten
Bischof Dr. Heiner Wilmer SCJ, Hildesheim
Wi häbt ährm aal wat höört vun Ralf Meister, de ju aal wat vun Paulus vertellt häff. Un ik mot säggn, Paulus passt inne Welt, he is kiene Quatermööse.
Un wat hej de Römer doamols, un us vandaage metgeven will, kann ik säggn, soa duch me dat, hej mänt dat ernst. Hej wejt wat vunne Welt. Hej kennt de Mensken. Un hej is nich unwies.
Paulus säch:
Wi häbt use Gaven kreegn vun use Heergott.
Dat is moj so, doaför könnt wi bloos dankn. Man dat es to wenig.
De Gaven hört us nich, de möt wie insetten, för annere. Un eenes gaoten Dages wet wi froag: Wat häb ji met de Gaven maakt?
Paulus säch us in sin Breef an de Römer:
De eene kann den annern wat biebrängen. Eene anners kann een annern in´n Arm näm, wenn hej rärt off schrejt.
Ji bünt aals verschieeden: De eene kann inne Köcke staon un kann heller kocken, de annere kann better backen.
De eene kann int Krankenhuus heller arbääden, is´n Pfleger off´n Doktor. Dee annere is inne Politik goat, proat mät de Lüüde, wat anstäät, wu wi tosammenbliivt und wu ät wiedergäät.
De eene kann Hüser bauen un Stroaten trechtemaken off Tunnels bohrn. Orer eener proat över dat Evangelium un aarbäät in´ne Kerke.
Wie brukt se aale, säch Paulus de Römer.
Man hier giv´t een Probleem und dat iss, wenn wi anfangen doot, us to vergliiken.
Paulus säch to jeden vun us, hier vanmoarn in Hannover: Do di nich met de annern vergliiken.
Döss du di vergliiken, is dat Gift, du gääs kappott.
Denn, wenn du di froachs, wurüm häv min Kumpel son mojet Wicht un ick nich, dann hau i ju wat ann` Kopp.
Wenn du din Noaber bekiks un di froachs: wurüm föhrt de son groat Auto un ick nich? Wurüm föhrt dee noa Mallorca in Urlaub und ick bloß noa Kattenvenne? Wurüm häff de son dick Knipp un ick nich?
Wenn du di so vergliiken döss, dann drajst du di nachts nich bloß in Börre rümm,
näh, du routiers. Du bliffs nich bi di sümms. In´ Kopp un int Hatte büs du bin´ annern – un nich bi di.
Dann mäkst du di sümms kläner äs du büs. Dat döt nich gaot. Und dat gäät nich gaot. Dat is Gift. Du gääs kappott.
Und wat föar de Mensken aaleen tellt, tellt ock föar de Länder. Wenn dat eene Land sich froach, wurüm häbt wi so wenig Öl, wurüm häbt wi so wenig Bodenschätze und wurüm häbt dee anneren Länder määr äs wi?
Wurüm häff dat annere Land nen Hafen un´n Toagang too´t Meer un wi nich, dann wäärt se heel kibbelich, un fangt an, Kanonen to bauen off de nejen Propellervöggels und träckt in n´ Kriech.
Oak hier tellt: Wenn man sik vergliiken dött, is dat Gift, dann gäät man kappott.
Inne Bibel säch us use Heergott: Hört to: Ick bruk ju aal, ick bruk di, du, mit de
grönen Oagen und di, mit de brunen Oagen. Ik bruk di, mit de blauen Oagen un di, mit de schwatten Oagen. Ick bruk di, de´n betten jünger is, und ick bruk di, de ´n betten öller is.
Ik bruk di, de du goat schriven kaas. Un ick bruk di, de du goat proaten kaas, und ick bruk oak di, de du anpacken kaas, de sik de Ärmel hochkrämpelt und de kien Schiss häff, sik de Hanne schmeerch to maken.
Aal tohoape bin ji äs nen mojn Goarn, full vun Bloomen, de aale blöjt, de heel verschiedn bünt. Ker, wat was dat moj, wenn aale Bloomen up de Welt sik noa de groate Sünne richtn dörn!
Un jede Bloome vor sik stäät – un sik nich vergliiken möt. De Tulpe vergliik sik nich met de Rose. De Nelke mot sik nich vergliiken met de Sünnenbloome, un dat Stiefmötterken nich met denn Rhododendron.
Wat was dat föhr ne moje Welt, wenn man säggen konn met Paulus: Keene Bloome dött sik mär vergliiken, jede Bloome stäät liik inne Sünne und liik in´n Wind.
Und an de Goarn stäät ne Döarn, mät ne Klinke un nen Schlörrellokk. Un wenn du dann döar dat Schlörrellokk luurs, dann kiikst du bätken in´t Paradies.
Amen.
Text wie von Autor/in bereitgestellt. Es gilt das gesprochene Wort.
Veröffentlichung nur mit Genehmigung der Verfasserin/des Verfassers.
